Pani z miasta.

Tymon był bardzo zdziwiony, że chcemy, żeby Mieszkiem zajmowała się jakaś obca „pani z miasta”. Do tego dopytywał się dlaczego musi to być pani z miasta, a nie może to być pan?

Podjęliśmy wreszcie męską decyzję – pora znaleźć nianię dla Mieszka. Niełatwa to sprawa oddać dziecko pod opiekę obcej osoby, ale jak mus to mus. Pewne doświadczenie w poszukiwaniach niani już mamy (nabyliśmy przy Tymku), jednak tym razem nasza strategia była nieco inna niż poprzednio - najzwyczajniej w świecie ogłosiliśmy się na zwykłym portalu z ogłoszeniami. Napisaliśmy, że szukamy osoby zamieszkałej w okolicy, z doświadczeniem i referencjami. I czekaliśmy.

Nie trwało to zbyt długo. W ciągu dwóch dni dostaliśmy ponad dwadzieścia zgłoszeń. Pewnie to dlatego, że stopa bezrobocia w Polsce sięga 11,5 % i ludzie naprawdę szukają pracy. To bardzo dobrze, że szukają. Problem w tym, jak to robią, bo niestety niekoniecznie zachęcają do ich zatrudnienia. To, co przeczytaliśmy w zgłoszeniach zdecydowania odstrasza i powoduje, że człowiek zaczyna się zastanawiać, czy rzeczywiście ludzie w tym kraju chcą pracować, a jeżeli już chcą, to jakiej pracy szukają.

Ze wszystkich przesłanych zgłoszeń może dwa nadawały się do tego, żeby się nimi zainteresować i na nie odpowiedzieć. Pozostałe trafiły od razu do śmietnika. A co się w nich znalazło?

Może to drobiazg i czepialstwo, ale głównie błędy ortograficzne. Błąd na błędzie. Komputer najwyraźniej nie poprawił i wyszło, co wyszło. Czyli wyszło fatalnie. Ale pal licho błędy!

Do tego dowiadujemy się, że nasze kandydatki mieszkają w najdalszych zakątkach miasta i poza nim. Przypominamy, że wyraźnie szukamy kogoś z okolicy.

Czytamy dalej i czego się dowiadujemy? Ano dowiadujemy się, że kandydatka mieszka z chłopakiem lub też dowiadujemy się jeszcze czegoś ciekawszego – kandydatka co prawda nie mieszka w naszej okolicy, ale ma chłopaka, który mieszka pod wskazanym przez kandydatkę adresem (kandydatka podała ulicę i numer bloku) w naszej dzielnicy. Świetnie! To nas z całą pewnością przekona! Chłopak pod bokiem! 

Dowiadujemy się też o bardziej osobistych sprawach. Jedna z kandydatek napisała, że jest nawróconą chrześcijanką, natomiast inna dodała, że uczęszcza na pielgrzymi na Jasną Górę. I jak tu podejść do takiej informacji? Co właściwie ona oznacza? Czy to miał być atut? Czy może delikatne sugestia, że urlop na pielgrzymkę będzie potrzebny?

Żeby było jasne, nie chodzi o to, że problemem jest to, że wierzy, czy nie wierzy. Chodzi o to, że o tym pisze.  Bez znaczenia jest czy jest katoliczką, muzułmanką, buddystką czy ateistką. Dla nas religia to sprawa totalnie prywatna. Dziecko ma być przecież i tak wychowywane zgodnie z naszymi wartościami i przekonaniami. Niani nic do tego. Tak samo jak nam nic do przekonań niani. Taka informacji w zgłoszeniu do pracy jest co najmniej dziwna. Na tyle dziwna, że aż zniechęca. I może intencja była dobra, ale w przypadku poszukiwania pracy pewne reguły jednak obowiązują. Czyż nie?

Na koniec dostajemy kilka CV. Przesłane jako goły załącznik, bez słowa komentarza. Otwieramy załącznik z zaciekawieniem, a tam… obsługa klienta we wszystkich możliwych firmach, na wszystkich możliwych stanowiskach, tylko brak jakiejkolwiek informacji o pracy z dziećmi. Pomyłka to, czy może kandydatka zawód chce zmieniać? Rozumiemy, że jak nie ma żadnej pracy, to pewnie każda praca dobra. Ale skoro już padła decyzja o poszukiwaniu pracy również na stanowisku niani, to może jednak warto byłoby chociaż trochę dostosować swoją aplikację? Albo chociaż napisać, że się dziećmi brata zajmowało… Albo nakłamać, że się je ogólnie uwielbia? Chociaż akurat takie frazesy się zdarzają się najczęściej jako jedyny opis kwalifikacji. My też lubimy latać samolotem, ale do zasiadania za drążkiem się nie pchamy. A tak – strata naszego czasu i kolejna aplikacja w koszu.

Łatwo nie jest z tymi poszukiwaniami. Nie spotkaliśmy się z żadną z internetowych kandydatek. Nie wybraliśmy nikogo z ponad dwudziestu zgłoszeń. Chciałoby się znaleźć kogoś miłego, ciepłego, godnego zaufania, kogoś kogo polubią dzieci. Czy to możliwe? Oczywiście, że tak, ale to niełatwe.

Bardzo nas to rozczarowało, jak wyglądała nasza internetowa rekrutacja. Ale niestety teraz rozumiemy, skąd się biorą te utyskiwania, że wysyła się 100 zgłoszeń na ogłoszenia o pracę i ciągle cisza. Chciałoby się zapytać, czy choć jedno z tych zgłoszeń było przygotowane i czy miało sens.

A wydawałoby się, że to taka prosta sprawa – znaleźć kogoś do opieki nad dzieckiem…

P.S. A czy w końcu udało nam się kogoś znaleźć? Ano tak – i to staroświecką metodą rozwieszania ogłoszeń w naszej okolicy.