Plusy dodatnie, plusy ujemne.

Ludzie blogi piszą. I po co?

No właśnie po co piszemy bloga? Ostatnio dużo o tym rozmawialiśmy i przyszło nam do głowy kilka myśli, którymi chcielibyśmy się podzielić.

Publikując pierwszego posta spodziewaliśmy się pozytywnej reakcji i wsparcia. Tymczasem okazało się, że bywa różnie. Pojawiły się słowa krytyki, podśmiewanie się, niezrozumienie. Podobno sprzedajemy prywatność naszą i naszych dzieci, publikujemy nudne teksty, których i tak nikt nie będzie czytał, a poza tym jesteśmy śmieszni, bo przecież „poważni Mecenasi” nie zajmują się takimi dyrdymałami.

Czy to nas dotknęło? – oczywiście. Chyba mało kto lubi słuchać nieprzychylnych komentarzy na swój temat. Jednak z drugiej strony, okazało się być bardzo pouczające. Uświadomiło nam, że to, co nam się podoba nie musi podobać się innym. Nie musimy być chwaleni za to co robimy, bo robimy to głównie dla siebie i z tego czerpiemy przyjemność, a inni mogą mieć własne zdanie na ten temat. Niby proste, ale trzeba tego doświadczyć, żeby zrozumieć. Niestety często jest tak, że akceptacja innych jest nam niezbędna do uznania, że coś, co robimy jest rzeczywiście wartościowe. Głupie to okrutnie i postanowiliśmy, że się nie będziemy temu poddawać!

Jednak czy faktycznie bloga pisze się tylko dla siebie ? Oczywiście, że nie. Blog to znakomita forma ekspresji. Jego pisanie i przygotowywanie daje dużo radości. Wspólnie spędzony czas nad blogiem nigdy nie jest zmarnowany. Jednak nie bez znaczenia pozostaje to, że każdy bloger (nawet taki początkujący, mały bloger, jak my) chce, aby owoc jego pracy został dostrzeżony przez innych. Pisze się również po to, aby inni czytali, robi się zdjęcia również po to, aby inny je oglądali. Nikt temu nie zaprzecza. My również. Piszemy tego bloga dlatego, że sprawia nam to frajdę, takie znaleźliśmy sobie wspólne hobby, jednak nie bez znaczenia pozostaje to, czy ktoś nas czyta, czy też nie. Mamy takie nieśmiałe marzenie żeby znalazło się chociaż kilka osób zainteresowanych tym, co mamy do powiedzenia. Może ktoś podobny do nas, a może ktoś całkowicie inny. Może kogoś zainspirujemy. Może ktoś uzna, że taki styl życia jest fajny i będzie chciał go naśladować. Może ktoś będzie chciał się z nami podzielić swoimi doświadczeniami czy refleksjami. Tego chcemy. Czy nam to się uda? Tego nie wiemy. Na ten moment wydaje się, że nasze marzenie się spełnia. Obok przykrych reakcji jest też sporo pozytywnych. Bardzo cieszą nas maile, komentarze i wprost wypowiedziane słowa wsparcia i za nie dziękujemy. Mamy dużo zapału i będziemy próbować osiągnąć nasz cel, ale głównie mieć z tego dobrą zabawę...

Jeszcze kwestia prywatności naszej i naszych dzieci. Bardzo poważnie zastanawialiśmy się nad tym czy publikować zdjęcia naszych dzieci. Wrzucamy fotki łobuziaków na facebooka jednak to coś trochę innego. Dostęp do zdjęć mają tylko osoby wskazane jako nasi znajomi, a do bloga ma dostęp każdy (pod warunkiem, że zna adres strony internetowej). Ostatecznie uznaliśmy, że chyba nie ma w tym niczego złego. Nie handlujemy wizerunkiem naszych dzieci. Nie przebieramy ich specjalnie do zdjęć i nie wypuszczamy w plener żeby zrobić ładną fotkę i pochwalić się nową stylizacją. Wyznaczyliśmy sobie granice, których nie przekraczamy. Pokazujemy to, co chcemy i ile chcemy. Staramy się być naturalni, nie upiększamy rzeczywistości, ale też chcemy, żeby było pozytywnie. Smutki, kłopoty i problemy pozostają za zamkniętymi drzwiami. Czy to kreacja? W jakimś sensie pewnie tak. Wszyscy się kreujemy w Internecie i każdy jest chyba tego świadomy.

I na koniec jedna myśl, którą ostatnio podrzucił Wojtek. Pisanie bloga bardzo systematyzuje życie. Sprawy, o których piszemy są przez nas wcześniej wielokrotnie przeanalizowane, przedyskutowane i obejrzane z każdej możliwej strony. Najpierw rozmawiamy, potem spisujemy, a na koniec czytamy. Dzięki temu wychwytujemy wszystko to, co dla nas jest ważne, przyglądamy się temu i bardzo długo o tym pamiętamy. Mamy wrażenie, że odkąd piszemy bloga nasze życie jest bardziej poukładane. Wiemy czego chcemy, łatwiej wyznaczamy sobie nowe cele i dążymy do ich osiągnięcia. I to jest super!

A zdjęcia do tego wpisu? Są zupełnie a propos niczego, po prostu nam się podobają.